hiç bir şey ile oturmak,
kalabalık da oturmak kadar acı.
kelimelerin cümle halinde çıkamayıp
beyne acı veriyor olması,
insanı dirençli değil, deli kılar,
delilikten kurtulmanın imkanı yoktur,
kalpsiz yaşamanın imkanı olmadığı gibi.
"şükrediyorum ki, dünyanın uyumsuzluğu, aritmetik uyumsuzluğa benziyor."
2010'da Bern'de bir şair evinde kalmıştım 3 ay. dünyanın bütün ülkelerinden şairler gelip ücretsiz kalabiliyordu burada. Tabii yazdığı şiirleri buradaki diğer şairlerle paylaşmak ve haftada bir yeni şiir yazmak şartıyla. Burada tanıştığım şairler içinde Fas'lı biri vardı, Arabi dedikleri. İki yılı geçkin süredir de orada kalıyormuş. Suskun biriydi. Şiirleri de dahil. En uzunu üç dört dize ediyordu. Aramızda geçen elle tutulur tek konuşmada "kelimelerin cümle halinde çıkamayıp beyne acı veriyor olması"ndan bahsetmişti o da özetle. Dizeleriniz bana onu hatırlattı. Evden ayrıldığım gün tişörtümün köşeciğine şu şiiri iliştirmişti, türkçe mealiyle:
YanıtlaSilbaktın bana
avlusunda unutulmuş bir cami gibi
bazen bir kuşa yetmeyen
nasıl oluyor da benden artıyor