Odanın sessizliğini bozan saat sesi
Başımın içinde yankılanıyor,
Güneş'in doğuşunu haykırmak için acelesi var gibi.
Parmak uçlarıma kadar hissizleştim
Yan yana koyduğum her kelime
Canavara dönüşüp üzerime çökecek gibi,
Soluğunu hissediyorum her saklanışımda
İçimdeki enkaza kaçıyorum,
Korkum büyüyor
Büyüdükçe daha derine gömülüyorum,
Işık delip geçiyor beynimi,
Aydınlığa çıkarıyorlar elimi
Gömüyorlar bedenimi,
Şansımı denemek için vuruyorum yere
Toprağı yararcasına,
Hep umudu elimin üstünde taşıyorum,
Karşılık gelmiyor yerden
Son bir kez daha vuruyorum umutla
Yer her zamankinden fazla kayıtsız,
Ben yerden geçiyorum,
Yer kendinden,
Bu satırları yazan ellerimi kabul etmiyor toprak
Akbabalardan merhamet dileniyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
isminizi ya da mahlasınızı belirtmediğiniz sürece yorumlarınızın yayınlanmama ihtimali vardır.