Sessiz deyişler

hep gölgesizlik unutturdu seni bana

bir çalgında almıştın onu benden

kimileriyle gülümsedin

kimileriyle ağladın

bir şairin diliyle bana sen dedin
çoğaldık sen bana sen dedikçe

fakat ben seni hep benden habersiz sandım

bir geceyi böyle manalı kılan da sendin

beni böyle manasız kılan da

olsun demiştim yine de ben

mana manayı aramakta

halbuki hiçbir anlam ifade etmiyordu seni

sözlüklerde adın bulunamıyordu

sen söylemeden bilemezdim

söylemedin ve ben bilmedim

yola revan olmak gerekiyordu gündüzleri

beni hınca hınç bir boğuntuya iten sendin

mavi bir kafes sarmalıyordu beni

bu savaşı haklı kılan da buydu

çünkü sen kılıç tutacak eller vermiştin bana

kaçılabilir yolların da vardı

yönümü ne tarafa çevirsem

oysa kaybolmuştum ben

fakat kaybolmak yetmiyordu bulunmaya

tarihi iyinin ve kötünün mucidi bildim

ders almaya çalıştıkça ondan çirkinleştim

hiç kurtuluşu yoktu bu çarpık gülümsemenin

devasını vermediğin bir dertle yosun tuttu içim

oysa dalınabilir derinlikte görüyordum hayatı

bu iç boğucu sıcakta biraz ıslanmanın zararı yoktu

bilemezdim bu rutubet kokan diyarın

beni kendi terimde boğacağını

şimdi uyandırsan beni artık asırlık uykumdan

bitse bu rüya içinde yaşadığım rüya

kimin suretine girdiysen sıyırıp atsan simalarını

bilmesem neresinden alçaldığını denizin

kayıp kıtamın nerede olduğunu bana buldursan

yahut bir salih göndersen tutsa elimden

iki ömerden hangisiysem

beni kendi elimle ona biçtirsen