18 mayıs 2011 Selçuk Üniversitesi’nde Kahraman TAZEOĞLU Bey’in söyleşisine katıldık. Çok samimi ve esprili bir insanmış kendisi. Tabi bu benim 1,5 saatlik izlenimimden anladığım. Belediye otobüsleri üzerinden hayatı anlattı bize. Hayata bir de belediye otobüsünün camından baktık. Otobüse binip etrafa baktığımızda, aslında onlarca kendiniz vardır. Farklı ruh hallerine bürünmüş bir sürü siz. İnsanların gözlerindeki çizgilerden hayatlarını okumaya çalışırsınız. Kimisi ayakta uyuyordur, kimisi uyuyordur, kimisi dışarıyı seyrediyordur, kimisi yanındaki huysuzun çenesine katlanıyordur., kimisi saklanmıştır kulaklıklarının arkasına, dinlediği müzikle bambaşka alemlere girmiştir, hiçbir şeyin farkında değildir… Buralara çok girmiyorum.
Ha, en güzeli de, bir sürü kişi durakta beklerken, otobüsün sizin önünüzde durması ve kapının tam önünüzde açılması. İşte o an bütün sıkıntılar unutulup önünüzdeki kapıya bakarsınız. Hangi ruh halinde olursanız olun bu sizi çok mutlu etmiştir. O an’ı uzatmak için yavaş hareket edersiniz. Gerilirsiniz, arkadakilere hava atarak bakarsınız, “ben binmezsem siz binemezsiniz” der gibi. İçeriye girdiğinizde bir sürü boş koltuk varsa hangisini seçmeliyim diye tereddüt edersiniz. Kimisi de hep aynı koltuğu seçer. Her ne olursa olsun otobüsün içinde bir hayat vardır.
***
“Otobüs dolu, en önde liseli birkaç çocuk sürekli yüksek sesle konuşuyorlar, birbirlerine bir şeyler anlatıyorlar. Tüm otobüs rahatsız oluyor ama kimse bir şey diyemiyor. Şoför de öyle. Ama sabrı taşıyor şöförün ve biraz iyimser şekilde diyor ki;
-Evladım susun ama kaza yapıcaz şimdi bakın.
Çocuklar birbirlerinin yüzüne bakıyor, sonra birisi şoföre diyor ki;
-Tamam amca tamam sustuk sen yap kazanı.”
“Şoför otobüste kalkış saatini beklerken elindeki sigarayı püfür püfür tüttürmektedir. Arka koltukların birinde oturan bayan kalkıp şoförün yanına gider ve eliyle sigara yasağı uyarısını gösterek;
-Bakın burda ne yazıyor; sigara içmek yasaktır.
Şoför bir kadına bakar, bir yazıya. Sonra eliyle işaret ederek der ki;
-Ona bakarsan “şoförle konuşmak yasak” da yazıyor.”
bkz: kadın cevab veremedi.
Tabi Kahraman TAZEOĞLU konuşur da konu aşka gelmez mi? Belediye otobüsünü sevgiliye benzetiyor Kahraman Bey.
Ehem, hemen kötü anlamda düşünmeyin canım. Diyor ki;
-İkisini de sokağın başında görünce heyecanlanırsınız. -İkisi de hep geç gelir.
-Ve ikisine de “niye geç kaldın?” diye sorulmaz.
Kahraman'ı Araz'ından da tanmanızı tavsiye ediyorum:)
YanıtlaSilaraz ı okudu, ve arazın hikayesini de anlattı :)
YanıtlaSilKahraman i radyo programlarindan taniyorum sonra kitaplarini da okudum ozellikle Araz dan cok etkilenmistik ama hikayesini bilmiyorum? Anlatsaniz olur mu?
YanıtlaSilyazan mı yazdıran mı, diye soruyorlarmış da kahraman'a araz ı. çok şey anlattı anlatmak uzun olur ama şöyle bir de hikaye anlattı.
YanıtlaSil(özetin özetini anlatıyorum) :)
adamın biri bir kızı seviyor. ona şiirler falan yazıyor bir sürü. sonra kız bunu terk ediyor. sonra adam daha fazla şiirler yazmaya başlıyor.. başka şehre taşınıyor kız. daha güzel şiirler yazıyor adam.
kız başkasıyla evleniyor. adam daha güzel şiirler yazmaya başlıyor, mükemmel bir şair oluyor.
bir gün bu şair, kızın olduğu şehre söyleşiye gidiyor. söyleşiye malum kız ile onun kocası da katılıyor. söyleşiden sonra kadın ve kocası şairin peşinden gidiyorşar. kadın soruyor;
-beni hatırladın mı ?
şair bakıyor, "hayır" diyor. "hatırlamadım."
kadın sinirleniyor;
-nasıl hatırlamazsın ? uğruna yüzlerce şiir yazdıgın kadını nasıl hatırlamazsın?
adam yine hatırlamadım diyor.
kadın iyice sinirleniyor;
-ben olmasaydım sen şair olamazdın, seni şair yapan benim, diyor.
şair kadına kocasını gösteriyor ve diyor ki;
-keramet sende olsaydı o kolundaki de şair olurdu, diyor.
bitti :)
hikaye çok güzelmiş...
YanıtlaSilçok iyi:) Zaten şairlerde de kendine has bir gurur olmalıymış yoksa yürümüyor bu gemi.
YanıtlaSil