Bir de elmam olurdu, acıktığında yersin diye alırdım yanıma.
Ya hayat arkadaşım bir gün bana arkasını dönerse? Ağlıyorum için için…
Yanında oldum her zaman bilirsin hayat boyu.
İçimde ürkek bir titreme düşünüyorum koyu koyu.
Öyle bir sevmişim ki seni bilemezsin. “Ama şurası eksikti” diyemezsin.
Tam tekmil sevdim seni eminim.
Hastalıkta sağlıkta senin yanında olmaktı yeminim…
Yağ sattım bal sattım, yine de aldım en beğendiğin ayakkabıyı.
Hevesin geçince çöpe attın, öldürdün bu talihsizlik ustasını…
Dilim kopaydı da “seviyorum” demeseydi sana…
Gerçi kalp sevince dil neylesin? Onu da koparamazdım ya.
Koca ömrüm heba oldu ya, sağlık olsun ya…
Portakal istedin bir gece yarısı hiç unutmam.
Ama gönlünü edemeyince uyuyamam.
Çulsuzum, param da yok ama bir yalan uydurup ikna etmiştim Manav Hayri’yi…
Soydum, başucuna koydum. Bir teşekkür etmedin ama olsun en azından rahat uyudum.
Böyle geldi geçti hayat, sana hep fırından yeni çıkan ekmeği yedirirdim, bense bayat…
Bir gün adıyla ekmeğe bir yağ sürüp vermesen de, mutluydum yinede.
Kahvaltı sofrasındaki gülücüklerini izlemek yeterdi.
Mini mi mini bir kuş konmuştu bir gün penceremize.
Merhametini ilk o zaman görmüştüm. Kıyamadın aldın ya onu içeriye, çok şaşırtmıştın beni.
Bu kadın mıydı bana bir gün olsun minnet duymayan?
Bu kadın mıydı gözlerine baktığımda değersizliğimin yansımasını gördüğüm?
Kuş kadar olamamıştım anlaşılan senin gözünde. Yalan yok kıskanmıştım minnacık kuşu.
Pırpır edip canlanmasına izin vermeden ezmiştim ya onu, hala kulaklarımda o nefretle “Aptal!” deyişin. Anılarımda canlanır yaptığım her hata da senin sesinden yankılanan o “Aptal”…
Sevmedin belki de beni hiç ama hep mutlu görürdüm seni. Buydu tek tutunacak dalım.
“Kusura bakma başkasını seviyorum” diyene dek.
Hep mi talihsizliği işaret ederdi benim kahve falım?
Seninle geçen her yıl için bir kurşun saydım ömrüme tek tek…
Geriye pek bir şey kalmadı zaten. Doktor en fazla altı ay yaşarsın dedi ama sanmam.
Senin için yazmayı bile beceremediğim bir şiirden sonra ölürüm herhalde.
Biliyor musun akıllandım artık, hiçbir yalana kanmam…
Ölüyor olsam bile dayanamam koşa koşa yetişirim son nefesimde, sen yeter ki gel de…
Ve bir gün geldim eve, her zaman ki gibi kimse yok…
Dolaptaki ilaç gözüme takılır. Dedim ya akıllandım artık diye,
“Aptal!” falan değilim senin o gün dediğin gibi. Şeker falan sanmadan bitirdim hepsini.
Ne kurtarmaya gelecek bir annem vardı,
Ne de “Aptal!” deyip yaptığımdan utandıracak bir "SEN"…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
isminizi ya da mahlasınızı belirtmediğiniz sürece yorumlarınızın yayınlanmama ihtimali vardır.